Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν ήμουν 13-15 ετών, και παίζαμε μπάλα στην γειτονιά της γιαγιάς μου. Η γιαγιά μου ήταν Μικρασιάτισσα. Μεγάλωσα σε αυτές τις μονοκατοικίες που άνοιγες την πόρτα, έβγαινες στο πεζοδρόμιο και έπαιζες με το άλλο παιδί της γειτονιάς. Εξαιρετικά χρόνια. Έπαιζα λοιπόν με τον φίλο μου τον Μιχάλη έξω, τον Τάσο και τον Περικλή. Ήταν η παρέα μου. Παίζαμε Γερμανικό. Το Γερμανικό ήταν ένα παιχνίδι που δεν έπρεπε η μπάλα να πέσει κάτω. Ήταν εκπληκτικό ότι κέρδιζα συνέχεια. Κέρδιζα!! Κατάφερνα να κερδίζω συνέχεια! Αλλά όμως το τραγικό ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι κέρδιζα γιατί φοβόμουν να μην χάσω.

Κέρδιζα γιατί φοβόμουν να μην χάσω. Τι σημαίνει αυτό; Όπως ανέφερα και πριν σ’ αυτό το παιχνίδι η μπάλα δεν έπρεπε να πέσει κάτω και έπρεπε να βάλεις ας πούμε γκολ. Για να μην μου πέσει κάτω η μπάλα, εγώ δεν πήγαινα ποτέ να πάρω αυτή την μπάλα, και ναι μεν κέρδιζα τυπικά γιατί είχα τους πόντους, τους βαθμούς, αλλά έχανα. Τι έχανα; Την δυνατότητα να παίξω.

Ξέρεις τι άλλο έχανα; Την δυνατότητα να συνδεθώ με τους άλλους ανθρώπους, τόσο καλά όσο συνδέονταν αυτοί μεταξύ τους. Γιατί καλώς ή κακώς, αν είμαστε μέσα σε ένα παιχνίδι 10 άτομα, και ο ένας είναι πίσω για να μην χάσει, ενώ   οι άλλοι είναι μέσα στο παιχνίδι, παίζουν, μιλάνε, ακόμα κι αν χάνουν, ακόμα και αν υπάρχει κάποια μικρή ίντριγκα αυτοί οι 2-3 άνθρωποι στο τέλος του παιχνιδιού ή των παιχνιδιών, θα έχουν αποκτήσει μία άλλη σχέση από αυτόν που έκατσε πίσω. Γιατί αυτός που στεκόταν πίσω δεν συμμετείχε στην διαδικασία. Γιατί ήταν ανενεργός συναισθηματικά. Και αυτό έκανα στον εαυτό μου. Κέρδιζα, αλλά έφερα την μεγαλύτερη ήττα.