Μπορείς να Ξεπεράσεις την Ιδέα του Θανάτου;
Θυμάμαι τον εαυτό μου, πάρα πολλά χρόνια πίσω, να έρχομαι αντιμέτωπος με τον Νο 1 φόβο μου, που ήταν ο θάνατος.
Σαν να ήθελε έτσι τα πράγματα να συμβούν και μπροστά μου, πέθαναν και οι δύο παππούδες μου και η μία γιαγιά μου. Και άκουγα τον χτύπο της καρδιάς της.. Ντουπ.. Ντουπ.. Ντουπ.. Και μετά τίποτα. Και ήταν η στιγμή που όλα άλλαξαν.
Θυμάμαι να έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Θυμάμαι να νιώθω ένα απίστευτο χάος. Θυμάμαι να μην ξέρω από που να πιαστώ.. Γιατί ήταν η γιαγιά που με μεγάλωσε.
Ήταν η αιτία που πήγα στον πρώτο μου ψυχολόγο. Αυτό που φοβόμουν πάρα πολλά χρόνια, έφτασα να το ζήσω πολλές φορές. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Μετά από καιρό, μετά από χρόνια, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, έχανα ανθρώπους από την ζωή μου. Φίλους, συνομήλικους.. Αιτίες; Κάποιες φορές γελοίες.
Κι εκεί είπα ότι κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι πρέπει να καταλάβω. Γιατί δεν το άντεχα αυτό. Γι’ αυτό πέρα από τον θάνατο, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάθε απώλεια που βίωνα στην καθημερινότητα μου, ήταν ένας μικρός θάνατος. Από μια κοπέλα που μπορεί να χώρισα. Από ένα φίλο που μπορεί να έχανα. Από έναν συνεργάτη που μπορεί να άλλαζα. Μέχρι μια κουβέρτα. Και τα καλοκαίρια κοιμόμουν με κουβέρτες. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσα να τις αποχωριστώ. Ήταν ένας θάνατος. Και δεν το άντεχα.
Έτσι λοιπόν, κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου πως κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να κάνω, κάτι πρέπει να καταλάβω, γιατί ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Και η ζωή έχει αξία γιατί υπάρχει ο θάνατος.
Το ταξίδι έχει αξία και ομορφιά γιατί υπάρχει ο γυρισμός.
Η σχέση είναι όμορφη γιατί κινδυνεύει να διαλυθεί.
Τα πάντα είναι όμορφα γιατί δεν είναι παντοτινά.
Έκανα πολλά χρόνια να το καταλάβω. Αλλά πάμε λιγάκι να δούμε τι είναι ακριβώς αυτός ο θάνατος, που οι περισσότεροι άνθρωποι φοβόμαστε, σαν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια.
Θα ήθελα λοιπόν για λίγο, να σκεφτούμε κάτι, το οποίο εμένα προσωπικά με απελευθέρωσε. Σκέψου λοιπόν δύο κάμπιες να κάνουν παρέα. Κάποια στιγμή η μία κάμπια πεθαίνει. Και τι γίνεται; Πεταλούδα.
Αλλά η άλλη κάμπια ίσως να στενοχωριέται με τις φίλες της και να λέει, και να κλαίει και να οδύρεται για την κάμπια που έχασε. Όμως η κάμπια που χάθηκε έχει γίνει πεταλούδα. Και είναι πολύ πιο όμορφα από εκεί που ήταν, κλεισμένη μέσα σε ένα κουκούλι. Τώρα είναι ελεύθερη να πετάξει, να ταξιδέψει, να μυρίσει διάφορα λουλούδια, να κάτσει πάνω σε διάφορους ανθρώπους, φυτά, να επικοινωνήσει με άλλες πεταλούδες.
Και αυτό ήταν μια συνειδητοποίηση, που με απελευθέρωσε. Γιατί τα πράγματα τελικά, δεν είναι πάντα ακριβώς έτσι όπως τα ξέρουμε. Και ο μεγαλύτερος θρήνος του θανάτου, δεν προέρχεται από τον ίδιο τον θάνατο, όσο στην εκπαίδευση που έχουμε γι’ αυτόν.
Και δεν θα ξεχάσω μια φορά, που έχω πάει στην κηδεία ενός φίλου που τον έσφαξε η κοπέλα του, έγκλημα πάθους. Αυτός ο φίλος μου ήταν από την Κένυα. Εκεί έχουν άλλα έθιμα όμως. Και όταν πήγα εκεί έπαθα πλάκα, όταν έβλεπα μικρά παιδιά πώς αντιμετώπιζαν τον θάνατο.
Και το αποκορύφωμα; Την ώρα της ταφής, την ώρα που έριχναν το χώμα, ξεκίνησε μια γυναίκα να τραγουδάει Gospel. Και μετά όλοι οι άλλοι ακολούθησαν με αυτές τις υπέροχες νέγρικες φωνές. Και όλο αυτό είχε γίνει μια μελωδία. Είχε γίνει ένα πάρτι και λέω μέσα μου ,“Που βρίσκομαι;”. Ήταν ο πιο “χαρούμενος θάνατος”, η πιο “χαρούμενη κηδεία”, που βρέθηκα ποτέ στη ζωή μου.
Γιατί ξέρεις τι κατάλαβα; Ότι τελικά ο θάνατος είναι αυτός που είναι. Σημασία έχει εγώ, πώς αντιλαμβάνομαι αυτή την διαδικασία. Πώς το σκέφτομαι; Σαν κάμπια; Ή σαν πεταλούδα; Εσύ πώς το σκέφτεσαι;
Επίσης, για μένα ο θάνατος είναι αυτός, που με βοηθάει να κάνω πάρα πολλά πράγματα. Γιατί πολλές φορές στη ζωή μου θέλω να κάνω πράγματα, αλλά ξέρεις τι γίνεται; Κολλάω. Κάτι υπάρχει μέσα μου το οποίο δεν με αφήνει. Κι εκείνη την στιγμή ξέρεις τι σκέφτομαι; Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που έχουν χαθεί. Σκέφτομαι ότι αύριο μπορεί κι εγώ να μην υπάρχω. Ξέρεις τι σκέφτομαι; Ότι δεν έχω χρόνο για να αναβάλλω. Αύριο μπορεί να πεθάνω. Σε λίγο μπορεί να πεθάνω. Σήμερα μπορεί να βλέπεις το τελευταίο δικό μου video. Δεν ξέρεις.
Όμως τη στιγμή που για κάποιον λόγο θέλω να κάνω κάτι, την ίδια στιγμή κάτι με σταματάει, δεν θα χάσω χρόνο να αναλύσω τι με σταματάει και γιατί με σταματάει. Όχι, γιατί αυτό θα φύγει. Και τι κάνω; Αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι ίσως αξίζει να το κάνω. Γιατί δεν ξέρω αύριο εάν θα έχω την ευκαιρία να το κάνω.
Κι αν το σκεφτείς καλύτερα, και πάμε πιο βαθιά ακόμα περισσότερο, θα ανακαλύψουμε ότι όλοι οι άνθρωποι, κοιμόμαστε στο τέλος της ημέρας. Και τι είναι ο ύπνος; Μια πρόβα θανάτου. Και τα έχουμε πάει πάρα πολύ καλά.
Το πρόβλημα λοιπόν, και αυτό θα ήθελα να σου μείνει, αν είναι να σου μείνει κάτι από όλο αυτό το video, δεν είναι ο θάνατος στους ανθρώπους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στους ανθρώπους ξέρεις ποιο είναι; Θα στο απαντήσω με μια ερώτηση: Εάν έκανες μια λίστα από 80 πράγματα που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, με όλα αυτά που γεμίζουν την καρδιά σου – αγάπη, έμπνευση, ηρεμία, ενθουσιασμό, πάθος – και τα ολοκλήρωνες, τα έκανες όλα και δεν θέλεις κάτι άλλο να κάνεις, θα είχες πρόβλημα να πεθάνεις;
Αν κάνεις με πολλή ειλικρίνεια την ερώτηση και δώσεις με ειλικρίνεια την απάντηση στον εαυτό σου, θα δεις ότι η απάντηση είναι όχι. Κανένας δεν έχει πρόβλημα να πεθάνει, όταν κάνει τα πράγματα που θέλει να κάνει.
Άρα λοιπόν δεν είναι το πρόβλημα στον θάνατο. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι ζουν νεκροί και δεν απολαμβάνουν, δεν διεκδικούν, αυτά που θέλουν γιατί προβάλουν τον θάνατο, που θα γίνει κάποια στιγμή, στο τώρα. Αλλά όταν είναι να πεθάνεις θα είσαι έτοιμος. Το ζήτημα είναι να ζήσεις τώρα.
Αυτή την ερώτηση την έχω κάνει σε εκατοντάδες ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι ξέρεις τι μου είπαν; Και τι κατάλαβαν , τι συνειδητοποίησαν; Ότι το πρόβλημα τους δεν είναι ο θάνατος. Το πρόβλημα τους είναι ότι δεν έζησαν αυτά που ήθελαν. Το πρόβλημα τους, είναι ότι δεν διεκδικούν αυτά που θέλουν.
Άρα λοιπόν εάν φτιάξεις μια λίστα με όλα αυτά που γουστάρεις να κάνεις, πέρα από τα πρέπει, πέρα από τις κοινωνίες, τους φίλους, τους γνωστούς, όλα αυτά τα πράγματα, θα δεις ότι θα μπορείς να κάνεις, θα μπορείς να διεκδικείς και ο φόβος του θανάτου δεν θα υπάρχει.
Στην ουσία ο φόβος του θανάτου ξέρεις τι σου θυμίζει, “Ε, φίλε, πήγαινε να τα κάνεις γιατί υπάρχει ημερομηνία λήξης”. Είναι σαν το dead line σε μία εργασία. Αν δεν μπει το dead line δεν θα την κάνεις ποτέ. Αυτό κάνει ο θάνατος. Σε βοηθάει να κάνεις τα πράγματα. Πήγαινε σε ένα εργασιακό περιβάλλον και πες ,“Κάντε αυτό όποτε θέλετε”. Δεν θα γίνει ποτέ.
Πρόσεξε τώρα. Κάποιος, όμως, μπορεί να λέει “Και τι γίνεται όταν χάσω τον δικό μου άνθρωπο;” Ξέρεις τι κατάλαβα; Ούτε εκεί είναι πρόβλημα. Πότε όμως δεν είναι πρόβλημα; Εάν φροντίσουμε να μην έχουμε συναισθηματικές εκκρεμότητες με αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί αν δεις, ο μεγαλύτερος πόνος ξέρεις ποιος είναι; Ο μεγαλύτερος πόνος είναι “Γαμώτο. Δεν του είπα ούτε αυτό, ούτε εκείνο, ούτε το άλλο. Έκανα λάθος κι εκείνο και το άλλο και κτλ.”
Η στιγμή για να κάνεις πράγματα είναι ΤΩΡΑ!
Και στο τέλος της ημέρας, αυτό που θέλω να σου πω ποιο είναι; Γράψε και σημείωσε όλους τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου, πήγαινε και πες τους τώρα, για να μην μετανιώσεις τότε, για ότι δεν είπες, ότι μπορείς να κάνεις τώρα κάνε το τώρα.
Θέλεις να πεις ένα σ’ αγαπώ σ’ έναν άνθρωπο; Πήγαινε πες το.
Θέλεις να τον πάρεις μια αγκαλιά; Πήγαινε πάρε τον.
Θέλεις να τον βγείτε για έναν καφέ. Πήγαινε κάν’ το.
Θέλεις να τον πάρεις ένα τηλέφωνο. Πήγαινε.
Είναι κάτι που θέλεις να του πεις και είναι πολύ σημαντικό για σένα;
Πες το.. ΤΩΡΑ!
Και όλα τα άλλα θα δεις ότι δεν υφίστανται.
Θα ήθελα να σ’ ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο σου, που είσαι εδώ και διάβασες αυτό το άρθρο. Εύχομαι να έχει αξία για σένα και να είναι μια τροφή για σκέψη. Ένα λιθαράκι σε αυτή την όμορφη πορεία την οποία διανύεις στη ζωή σου.
Αναφορές για το επεισόδιο:
Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Θέλω να σου ζητήσω να το μοιραστείς..
Να μοιραστείς όλα εκείνα τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις απορίες.. τις ενέργειες σου!
Το Blog μου, τα videos και τα podcasts είναι στη διάθεσή σου.
Διάβασε, παρακολούθησε, σχολίασε και μοιράσου ό,τι βρίσκεις ενδιαφέρον.
Αν λοιπόν αυτό το video έχει αξία για εσένα, βοήθησε να εξαπλώσουμε αυτό το μήνυμα..
