Θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι γύρω στα 17, λάτρης της μουσικής, με μια Fender Stratocaster να προσπαθώ να παίξω μπλουζ. Αγαπημένος μου ο Stevie Ray Vaughan. Προσπαθούσα πολλές ώρες την μέρα να μάθω, να γίνω πολύ καλός σε αυτό. Γενικά πιστεύω ότι καλό είναι στη ζωή ή να κάνουμε κάτι – τέρμα όμως – ή καθόλου.

Μελετούσα, μελετούσα, μελετούσα, μελετούσα, και ζούσα με το όνειρο του Woodstock, Jimi Hendrix, δεν ξέρω αν πάμε έτσι λίγο πίσω στο παρελθόν, και εκεί πέρα που πολλές φορές ταξιδεύω με την φαντασία μου, ρώτησα πολλές φορές τον εαυτό μου: “Μάνο θα ήθελες να ζήσεις 70, 80, 90, 100 ή θα ήθελες να γίνεις ένας από αυτούς όπως ο Jimi Hendrix, Rolling Stones, Jim Morrison κ.ο. και να πεθάνεις όπως πέθαναν;”

Ξέρεις αυτό το παιχνίδι του μυαλού, πάντα ήταν πάρα πολύ έντονο μέσα μου . “Ας πεθάνω και στα 30 μου, δεν με νοιάζει. Αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω ένας Jimi Hendrix”. Αυτό έλεγα στον εαυτό μου όταν ήμουν μικρός.

Έτσι λοιπόν μελετούσα, μελετούσα, μελετούσα, έπαιζα, έπαιζα, έπαιζα.. Ok για τους δικούς μου περιοριστικούς λόγους τότε σταμάτησα την μουσική. Δεν έγινα ποτέ Jimi Hendrix, δεν έγινα ποτέ πάρα πολύ καλός, σταμάτησε η μουσική στο κομμάτι των φίλων, κανένα studio, και παρόλα αυτά είναι κάτι το οποίο αγαπάω πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ.

Όμως μου έμεινε αυτό: Ότι τελικά τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή; Πόσο θα ζήσεις ή πώς θα ζήσεις;