… Και με τόσα νούμερα και συστήματα αυξάνεται ακόμα περισσότερο η ανάγκη για μάνατζερ που θα τα διαχειριστούν. Κι όπως έχουμε πάψει να βλέπουμε το δάσος και κοιτάζουμε το δέντρο, καμιά φορά δεν μπορούμε να δούμε πέρα από το σύστημα – ή τον προς διαχείριση πόρο – τους ανθρώπους που κάνουν όλη τη δουλειά. Όσο πιο μεγάλη η κλίμακα, τόσο πιο αφαιρετικά γίνονται όλα. Κι όσο πιο αφαιρετικά γίνονται όλα, τόσο πιο πολύ βασιζόμαστε στα νούμερα για να τα παρακολουθήσουμε. Είναι πολύ λογικό. Το γεγονός ότι οι συνθήκες που επικρατούσαν πριν από κάθε χρηματιστηριακό κραχ (εκτός από την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 1970) ήταν σχεδόν ταυτόσημες δεν αποτελεί απλή σύμπτωση. Όπως ο δρ Χολμς, έτσι κι εμείς πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας για να βρούμε απαντήσεις.
Όλοι οι διαχειριστές δεικτών επίδοσης έχουν την ευκαιρία να γίνουν ηγέτες ανθρώπων. Ηγεσία σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη ζωών και όχι αριθμών. Οι μάνατζερ φροντίζουν τα νούμερα και τα αποτελέσματά μας και οι ηγέτες φροντίζουν εμάς. Όλοι οι διαχειριστές δεικτών επίδοσης έχουν την ευκαιρία να γίνουν ηγέτες ανθρώπων. Όπως όλοι οι γιατροί στη χώρα μας έμαθαν πόσο σημαντικό είναι να αποστειρώνουν τα εργαλεία τους, έτσι και όλοι οι ηγέτες σε κάθε οργανισμό πρέπει να κάνουν τα πραγματάκια που απαιτούνται για να προστατέψουν τους ανθρώπους τους. Πρώτα, όμως, πρέπει να παραδεχτούν ότι γενεσιουργός αιτία του προβλήματος είναι οι ίδιοι.
Οι σύγχρονοι χώροι εργασίας είναι συνήθως γεμάτοι κυνισμό, παράνοια και ιδιοτέλεια. Ωστόσο, οι καλύτεροι οργανισμοί καλλιεργούν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία επειδή οι ηγέτες τους χτίζουν αυτό που ο Σίνεκ αποκαλεί «κύκλο της ασφάλειας». Όταν όλοι νιώθουν ότι ανήκουν κάπου, η ενέργειά τους αφιερώνεται στον κοινό στόχο και την εκμετάλλευση των μεγάλων ευκαιριών.
Στα ταξίδια του ανά τον κόσμο, ο Σάιμον Σίνεκ παρατήρησε ότι σε κάποιες ομάδες η εμπιστοσύνη είναι τόσο βαθιά, ώστε τα μέλη κυριολεκτικά θα ρίσκαραν τη ζωή τους το ένα για το άλλο. Άλλες ομάδες, όσα κίνητρα κι αν τους προσφερθούν, παραμένουν σε καθεστώς εμφυλίου, κατακερματισμένες και αποτυχημένες. Γιατί;
Η απάντηση έγινε σαφής σε μια συζήτηση με έναν στρατηγό των Πεζοναυτών των ΗΠΑ, όταν ο Σίνεκ τον ρώτησε «τι κάνει τόσο καλούς τους πεζοναύτες». «Οι ηγέτες τρώνε τελευταίοι», του απάντησε ο στρατηγός. Ο Σίνεκ το είδε και μόνος του. Οι κατώτεροι στην ιεραρχία πεζοναύτες έτρωγαν πρώτοι, ενώ οι ανώτεροι έπαιρναν θέση στο τέλος της ουράς. Αυτό που στην τραπεζαρία είναι συμβολικό, στο πεδίο της μάχης είναι θέμα ζωής και θανάτου: Οι μεγάλοι ηγέτες είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το συμφέρον τους για το καλό εκείνων που έχουν στην ευθύνη τους.
Το νέο βιβλίο του Σάιμον Σίνεκ «Οι Ηγέτες τρώνε τελευταίοι», από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, διερευνά τη δυσκολία ηγεσίας των Millennials. Ως γενιά, επιδιώκουν να δουλεύουν κάπου με μια αίσθηση αποστολής –θέλουν η εργασία τους να έχει αντίκτυπο– και βρίσκουν την αίσθηση σκοπού που αναζητούν μόνο αν οι οργανισμοί τους καταφέρουν να δημιουργήσουν έναν Κύκλο Ασφάλειας. Η συναρπαστική έρευνα και οι αληθινές ιστορίες που υπάρχουν σ’ αυτό το βιβλίο αποδεικνύουν ότι οι ηγέτες που πρόθυμα τρώνε τελευταίοι επιβραβεύονται με αφοσιωμένους, γεμάτους αυτοπεποίθηση και αποτελεσματικούς συναδέλφους. Είναι απίστευτο το πόσο καλά λειτουργεί αυτό.
Ο Σάιμον Σίνεκ ηγείται ενός κινήματος που έχει έναν πολύ απλό στόχο: να ωθήσει τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που τους εμπνέει. Από μέλη του Κογκρέσου μέχρι ξένους πρεσβευτές, από μικρές επιχειρήσεις μέχρι κολοσσούς σαν τη Microsoft και τη WalMart, από το Χόλιγουντ μέχρι τη NASA και το Πεντάγωνο, όλοι όσοι θέλουν να εμπνέουν τους άλλους επιδιώκουν πλέον να μάθουν για το ΓΙΑΤΙ.
