Γινόμαστε πανούργοι στον τρόπο που προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας για να μην κάνουμε πράγματα αναγκαία, απαραίτητα, ακόμη και ζωτικής σημασίας για την επίτευξη των στόχων μας. Το ψυχογράφημα της θεωρίας Γκεστάλτ που προκύπτει είναι, «αυτο-σαμποτάζ». Εμείς σαμποτάρουμε το ίδιο το συμφέρον μας.
Γιατί να το κάνουμε αυτό; Τι μας κάνει να υπονομεύουμε τη δική μας επιτυχία, φυσική κατάσταση, υγεία, σχέσεις, κλπ;
Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει εδώ.
Και ναι όντως συμβαίνει.
Αν οι “δικαιολογίες” δεν υπάρχουν σε πρωτογενές επίπεδο αλλά σε ένα μεταγενέστερο επίπεδο εξορθολογισμού, και με αυτό προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους γιατί θα πρέπει να απαλλαγούμε από το να κάνουμε κάτι, τότε πώς θα αισθανθούμε γι’ αυτό; Πώς θα επεξεργαστεί το μυαλό μας την όλη εμπειρία λήψης μιας δικαιολογίας;
Θα μας αρέσει η συνειδητοποίηση ότι απλά δικαιολογούμαστε;
Μήπως αυτό θα μας κάνει να αισθανθούμε άβολα;
Το φοβόμαστε;
Αυτές οι ερωτήσεις διευρύνουν το πώς οριοθετείς την υποκειμενική εμπειρία της λήψης μιας δικαιολογίας. Το να στρέψεις “αρνητικές” σκέψεις και συναισθήματα κατά του εαυτού σου και των εμπειριών σου, μειώνει το επίπεδο της δικής σου διαπροσωπικής γνώσης και συναίσθησης. Και αυτό σε κάνει πιο ασυναίσθητο για το τι κάνεις και πώς ζεις, πράγμα που περιορίζει την ελευθερία των επιλογών σου, αλλά και τη δύναμή σου να ελέγχεις το νου σου.
Η αποδοχή ότι δικαιολογείσαι και η ανάπτυξη/προθυμία να τεστάρεις σε πραγματικό χρόνο αυτές τις δικαιολογίες, κρατώντας τες σε ένα υψηλότερο επίπεδο.
Για να ανακαλύψεις τι πραγματικά συμβαίνει:
1) Προσδιόρισε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Π.χ. Σκέψου για κάποια δραστηριότητα, σε κάποιο επίπεδο, που θέλεις να κάνεις, ξέρεις ότι πρέπει να το κάνεις, και ξέρεις ότι θα σε ωφελήσει αν το κάνεις. Για παράδειγμα, διατροφή και άσκηση κτλ.
Αισθάνσου τον στόχο, το αποτέλεσμα, την επιθυμία …
2) Άφησε τις δικαιολογίες να έρθουν στην επιφάνεια.
Τι σε εμποδίζει;
Τι εμπόδια βάζεις δρόμο σου;
Τι λόγους – εξηγήσεις δίνεις στον εαυτό σου για να τα παρατήσεις;
3) Παρατήρησε το σύστημα δικαιολογιών σου.
Τώρα κάνε νοητά, ένα βήμα πίσω από την επιθυμητή δραστηριότητα και τις δικαιολογίες που προβάλεις, ώστε να μπορέσεις να παρατηρήσεις την όλη δυναμική δομή των σκέψεων και των συναισθημάτων σου και να δεις τι έρχεται στο μυαλό και την καρδιά σου ενώ το κάνεις.
Πώς αισθάνεσαι με τις ικανότητές σου στη λήψη δικαιολογιών;
Ποιες σκέψεις αναπηδούν στην συνείδησή σου ενώ το κάνεις αυτό;
«Δεν ξέρω …»
«Ξέρω ότι δεν μου αρέσει. »
«Νιώθω άσχημα που δεν ωθώ τον εαυτό μου. »
Συνήθως δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια κατά πρόσωπο και να παραδεχτούμε ότι εμείς οι ίδιοι μας απογοητεύσαμε.
Επειδή οι «δικαιολογίες» συνδέονται με αρνητικά συναισθήματα (ντροπή, ενοχή κλπ), είμαστε καλά εκπαιδευμένοι στο να μπλοκάρουμε τον εαυτό μας από το να το συνειδητοποιήσει.
Από φόβο μην τυχών ανακαλύψουμε τις αληθινές σκέψεις μας, οδηγούμαστε σε μια αυτο-αποξένωση, έλλειψη ψυχολογικής συνειδητοποίησης του εαυτού μας, ακόμα και μίσος ή περιφρόνηση για τον εαυτό μας. Και έτσι το πρόβλημα γίνεται όλο και χειρότερο.
4) Δέξου τις ικανότητές σου στην εξεύρεση δικαιολογιών.
Η λύση ίσως βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Δηλαδή, η πλήρης αποδοχή του ότι «δικαιολογούμαστε» έστω και με ηλίθιες εξηγήσεις.
Απλά παρατήρησε την τεράστια ικανότητα που έχεις στο να λες ψέματα στον εαυτό σου, προσπαθώντας να «την γλυτώσεις», εφευρίσκοντας δικαιολογίες. Κάντε το χωρίς καμία κρίση.
5) Αξιολόγησε με ειλικρίνεια την ποιότητα των δικαιολογιών σας.
Τέσταρε τις.
Η ειλικρίνεια είναι ο φίλος σου και η δύναμή σου.
Όταν το κάνεις αυτό, τότε θα μπορέσεις να διακρίνεις ανάμεσα σε έγκυρες και άκυρες δικαιολογίες και να απορρίψεις τις «χαζές» .
Αν θέλεις να δημιουργήσεις τάσεις για αυτο-σαμποτάζ στα παιδιά σου, να επιδιώξεις ψυχολογική πίεση όταν αυτά δικαιολογούνται, κρεμώντας τους τα κοσμητικά κακός, τεμπέλης, εγωιστής, κλπ Αυτό θα κάνει τα παιδιά, να αισθανθούν άσχημα για τις δικαιολογίες τους. Θα απορρίψουν τις δικαιολογίες ως ταμπού , θα χάσουν τελικά την συναίσθηση του πότε δικαιολογούνται και πότε συντρέχουν πραγματικοί λόγοι. Αυτό θα ξεκινήσει μια αυτο-αλλοτρίωση.
Αν θέλεις επίτρεψε τους να αποδεχθούν την εν λόγω ικανότητα, παίξε με τις “δικαιολογίες” τους επικυρώνοντας τες ως η χρήση της λογικής τους και βοήθησε να τις ελέγξουν. Αυτό θα τους επιτρέψει να αναγνωρίσουν τη διαφορά ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό» συλλογισμό. Θα τους διδάξει την αρχή της κριτικής σκέψης. Θα τους βοηθήσει επίσης στο
Αν θέλεις να δημιουργήσεις τάσεις για αυτο-σαμποτάζ στα παιδιά σου, να επιδιώξεις ψυχολογική πίεση όταν αυτά δικαιολογούνται, κρεμώντας τους τα κοσμητικά κακός, τεμπέλης, εγωιστής, κλπ Αυτό θα κάνει τα παιδιά, να αισθανθούν άσχημα για τις δικαιολογίες τους. Θα απορρίψουν τις δικαιολογίες ως ταμπού , θα χάσουν τελικά την συναίσθηση του πότε δικαιολογούνται και πότε συντρέχουν πραγματικοί λόγοι. Αυτό θα ξεκινήσει μια αυτο-αλλοτρίωση.
Αν θέλεις επίτρεψε τους να αποδεχθούν την εν λόγω ικανότητα, παίξε με τις “δικαιολογίες” τους επικυρώνοντας τες ως η χρήση της λογικής τους και βοήθησε να τις ελέγξουν. Αυτό θα τους επιτρέψει να αναγνωρίσουν τη διαφορά ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό» συλλογισμό. Θα τους διδάξει την αρχή της κριτικής σκέψης. Θα τους βοηθήσει επίσης στο να αποφευχθεί η ανάπτυξη φόβων για τον εαυτό τους, το αλάνθαστο της σκέψης τους, κ.λπ.
να αποφευχθεί η ανάπτυξη φόβων για τον εαυτό τους, το αλάνθαστο της σκέψης τους, κ.λπ.
