Αν και έχει αλλάξει η ζωή των ανθρώπων, εντούτοις στην ουσία δε διαφέρει πολύ ο τρόπος που ζούμε σήμερα από το πως ζούσαμε στη Σαβάνα… Αρκεί να το σκεφτούμε εξελικτικά!

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που καλεί τον άνθρωπο σε δράση όταν απειλείται η ζωή του. Μόλις ο κίνδυνος εξαφανιστεί τότε επανέρχεται η φυσική κατάσταση της ηρεμίας. Σε αυτό το σημείο ακριβώς εντοπίζονται δυο προβλήματα στους ανθρώπους.

Το πρώτο είναι συνήθως οι άνθρωποι φοβούνται με τα πάντα και όχι με ότι βάζει σε κίνδυνο τη ζωή τους και το δεύτερο είναι ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν αυτό το φόβο με αποτέλεσμα να ταυτίζονται με αυτόν και να γίνονται ο φόβος τους.

Αυτό απορρέει από την ελλιπή εκπαίδευση συναισθηματικής νοημοσύνης με αποτέλεσμα να γινόμαστε έρμαια των συναισθημάτων μας.

Δεδομένου ότι ο άνθρωπος κινητοποιείται ή αδρανοποιείται ανάλογα με το συναίσθημα που νιώθει, στο τέλος καταλήγουν οι περισσότεροι άνθρωποι να ζουν μια “τρομερή” ζωή γιατί ποτέ δεν επιχείρησαν να ζήσουν τα όνειρα τους αλλά έζησαν τους  φόβους τους.

Όπως καταλαβαίνεις μέσα από αυτό το πλαίσιο δε ζεις… Απλά αναπνέεις! Τι διαφορά έχει αυτή η ζωή από μια κωματώδη κατάσταση;

Παρόλο αυτά δε σταματούν εδώ οι συνέπειες του συναισθήματος του φόβου. Όταν κάποιος βιώνει έντονο φόβο για μεγάλο χρονικό διάστημα τότε πολλές φορές αρχίζουν διάφορες φοβίες και στη συνέχεια γίνονται κρίσεις πανικού.