Γνωρίζουμε πως η λειτουργία του υπολογιστή μας εξαρτάται από τις δυνατότητες του σκληρού του δίσκου, που είναι το κομμάτι όπου αποθηκεύονται τα πάντα. Ακόμα κι αν διαγράψουμε ένα αρχείο, ένας εξειδικευμένος προγραμματιστής με τα σωστά μηχανήματα και τη σωστή γνώση μπορεί να το ανασύρει.
Μέσα στον ανθρώπινο υπολογιστή οτιδήποτε μας συμβαίνει καταγράφεται με τη μορφή αναμνήσεων.
Ακόμα κι αν δεν το θυμόμαστε συνειδητά, ακόμα κι αν δεν έπεσε στην αντίληψή μας όταν συνέβη επειδή η προσοχή μας ήταν στραμμένη αλλού, παρ’ όλα αυτά καταγράφεται. Υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανθρώπων που κάτω απ’ την επήρεια της ύπνωσης ή κατά τη διάρκεια εγχείρησης του εγκεφάλου, όπου ερεθίστηκαν συγκεκριμένα τμήματα, θυμήθηκαν γεγονότα που συνέβησαν όταν ακόμα βρίσκονταν στη μήτρα.
Από όλες αυτές τις αναμνήσεις το 90% βρίσκονται στο ασυνείδητο ή υποσυνείδητο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον να τις θυμηθούμε.
Το γεγονός ότι οι αναμνήσεις μας επηρεάζουν άμεσα την υγεία, αποτελεί τη βάση της ψυχολογίας για περισσότερο από εκατό χρόνια. Αυτή η ιδέα άρχισε να επικυρώνεται επιστημονικά, όταν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, νέοι στρατιώτες παρουσίαζαν τραύματα χωρίς να έχουν τραυματιστεί πραγματικά σωματικά. Το ονόμασαν shell-shock. Τότε συνειδητοποίησαν πως αυτό που υπάρχει στο μυαλό, έχει τη δύναμη να σε αρρωστήσει.
Όλα τα δεδομένα, οτιδήποτε μας συμβαίνει ενσωματώνεται στην κυτταρική μνήμη με τη μορφή ενεργειακών μοτίβων. Ο Dr. Bruce Lipton εξηγεί πως το σώμα είναι σαν μια κάμερα. Η κάμερα καταγράφει οποιοδήποτε σήμα από το περιβάλλον και το αποθηκεύει σαν φιλμ στον πυρήνα του κυττάρου. Μερικά από αυτά τα δεδομένα περιέχουν καταστρεπτικές εικόνες και λανθασμένες πεποιθήσεις που δημιουργούν άγχος στο σώμα.
Τα πανεπιστήμια του Stanford, του Harvard και της Νέας Υόρκης σε ξεχωριστές έρευνες που δημοσίευσαν, καταδεικνύουν ότι αυτά τα δεδομένα στην κυτταρική μνήμη μπορεί να είναι το χαμένο κομμάτι του παζλ στους τομείς της υγείας και της θεραπείας. Η έρευνα του Southwestern University Medical School συμπεραίνει πως η μεγαλύτερή μας ελπίδα για τη θεραπεία ανίατων ασθενειών στο μέλλον, στηρίζεται στο να βρεθεί ο τρόπος θεραπείας της κυτταρικής μνήμης που φαίνεται να είναι ο μηχανισμός ελέγχου στο σώμα.
Για πολλά χρόνια η επιστήμη πίστευε πως οι μνήμες αποθηκεύονται στον εγκέφαλο. Προσπαθώντας να καθορίσουν σε ποιο τμήμα ακριβώς, οι επιστήμονες τεμάχισαν και εξέτασαν τα μέρη του για ν’ ανακαλύψουν τελικά, πως παρ’ όλο που οι αναμνήσεις μπορούν να ενεργοποιηθούν από διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου, η πραγματική αποθήκη δε βρίσκεται σ’ αυτόν, αλλά σε όλα τα κύτταρα του σώματος.
Η απόδειξη δόθηκε με τη μεταμόσχευση οργάνων. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι που δέχτηκαν μοσχεύματα, άρχισαν να έχουν σκέψεις, αισθήματα, όνειρα ακόμα και διατροφικές συνήθειες του δότη.
Όλοι έχουμε αναμνήσεις που μας γεμίζουν με αισθήματα λύπης, θυμού, φόβου, σύγχυσης κ.λ.π. κι αυτές είναι μόνο οι συνειδητές.
Ο Dr. Bruce Lipton υποστηρίζει ότι, οι λανθασμένες αναμνήσεις που είναι αποθηκευμένες στην κυτταρική μνήμη καλύπτουν το συνειδητό και ασυνείδητο νου και καθοδηγούν το σώμα να αντιδράσει με άγχος για να αμυνθεί. Το Institute of HeartMath που πρωτοπορεί στις εναλλακτικές έρευνες, διαπίστωσε κατά τη διεξαγωγή ενός πειράματος ότι η οργή ή οι χαρούμενες σκέψεις, κατέστρεφαν ή θεράπευαν αντίστοιχα το ανθρώπινο DNA που βρισκόταν υπό μελέτη σ’ έναν εργαστηριακό σωλήνα.
Το stress είναι ένας φυσικός και πολλές φορές κατάλληλος τρόπος που το σώμα αντιδρά σε μια κατάσταση που προκαλεί φόβο και είναι απαραίτητος μηχανισμός για ν’ αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Δημιουργείται όταν το μυαλό πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε κάποιο είδος κινδύνου, είτε σωματικό είτε συναισθηματικό. Όταν το μυαλό πιστεύει ότι δεν έχουμε την ικανότητα να διαχειριστούμε μια επείγουσα κατάσταση, εκκρίνει αδρεναλίνη προκαλώντας την αντίδραση που λέγεται “μάχη ή φυγή”. Αν αυτή η αδρεναλίνη δεν “καταναλωθεί” παραμένει στο σώμα δημιουργώντας ένταση και ανησυχία. Πολύ άγχος χωρίς κάποια απελευθέρωση προκαλεί εξάντληση και ένα εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα.
Το σώμα και το μυαλό μας έχουν μια λίστα με πράγματα που πρέπει να γίνουν καθημερινά και ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας να καταναλώσουν. “Πρέπει” να γίνουν λειτουργίες όπως η αναπνοή και η καρδιακή λειτουργία. “Χρειάζεται” να γίνουν π.χ. η πέψη, ο καθαρισμός του αίματος και η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Και “θέλει” να διορθώσει ή να επιλύσει τις αρνητικές κυτταρικές μνήμες. Όταν η ενέργεια του σώματος μειώνεται εξαιτίας του άγχους, μειώνονται και οι λειτουργίες που γίνονται, ξεκινώντας από αυτές που θεωρούνται λιγότερο επείγουσες, όπως του ανοσοποιητικού.
Στο βιβλίο του The Single Cause and Cure for any Health Challenge, o Ph.D. Ray Gebauer παραθέτει έρευνες που συμπεραίνουν ότι όταν δεν έχουμε αρκετό χρόνο ν’ αναρρώσουμε από κάθε στρεσογόνο γεγονός που μας συμβαίνει, τα κύτταρά μας παραμένουν κλειστά, το σώμα γερνάει και εμφανίζει ασθένειες σαν φυσικό επακόλουθο.
Το να καταπιέζουμε τις καταστρεπτικές αναμνήσεις απαιτεί ένα τεράστιο ποσό ενέργειας σε καθημερινή βάση. Η διαδικασία αυτή δημιουργεί μόνιμο άγχος μέχρι που κάτι θα “σπάσει”, σύμφωνα με τον Dr. John Sarno, καθηγητή στο New York University Medical School. Η μόνη λύση είναι αυτές οι αναμνήσεις να θεραπευτούν αντί να καταπιεστούν. Αυτό που συμβαίνει, όμως, στις περισσότερες θεραπευτικές διαδικασίες είναι ότι συνεχίζουμε να κουβαλάμε μέσα μας όλα αυτά τα σκουπίδια των αρνητικών συναισθημάτων, μόνο που τα έχουμε ψεκάσει με άρωμα για να μη μυρίζουν τόσο πολύ.
Με το συνειδητό νου μπορούμε να διαλέξουμε θετικές σκέψεις, αλλά το υποσυνείδητο δεν μπορούμε να το ελέγξουμε γιατί λειτουργεί με συσχετισμούς. Αν, για παράδειγμα, σκεφτούμε τα Χριστούγεννα και έχουμε κάποιες άσχημες αναμνήσεις απ’ αυτά, το υποσυνείδητο ενεργοποιεί αυτές τις αναμνήσεις κι αρχίζουμε να νιώθουμε το αρχικό συναίσθημα που σχετίζεται με αυτές. Οι κυτταρικές μνήμες εκπέμπουν αρνητικές ενεργειακές συχνότητες και δημιουργούν άγχος και σύγχυση αφού δεν γνωρίζουμε συνειδητά από πού προήρθαν. Στο Southwestern University απέδειξαν πως ένα πρόσωπο, ζώο ή φυτό με καταστρεπτικές κυτταρικές μνήμες αγωνίζεται και δυσκολεύεται ακόμα κι όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.
Όπως στον υπολογιστή, ο οργανισμός μας έχει ένα πρόγραμμα που μας προστατεύει από κάθε είδους “ιούς”. Καθώς μεγαλώνοντας αποκτούμε όλο και περισσότερες αρνητικές εμπειρίες, αυτό το πρόγραμμα προσθέτει συνεχώς νέα στοιχεία που τα αναγνωρίζει ως “ιούς”. Το anti-virus πρόγραμμα δρα αυτόματα σύμφωνα με την ενστικτώδικη αντίδραση της αποφυγής του πόνου και της επιδίωξης της ευχαρίστησης.
Από μωρά όπου δεν υπάρχει ακόμα η λογική σκέψη και δρούμε με το ένστικτο, ο πόνος και η ευχαρίστηση είναι οι δείκτες που μας μαθαίνουν τι να αποφεύγουμε και τι να επιδιώκουμε. Σαν ενήλικες καταλαβαίνουμε ότι η αντίδραση στην ευχαρίστηση ή στον πόνο δεν είναι πάντα λογική. Αυτό που δεν ξέρουμε, όμως, είναι ότι σε κάθε περίπτωση συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με αυτό το αυτοματοποιημένο anti-virus πρόγραμμα. Πολλές φορές η συμπεριφορά μας είναι ανεξήγητη γιατί δεν γνωρίζουμε το ερέθισμα που την προκάλεσε και που οδηγεί πάντα σε μια ασυνείδητη ανάμνηση.
Σύμφωνα με τον Dr. Ben Johnson, υπάρχουν τρεις τύποι αναμνήσεων καταχωρημένες στον σκληρό μας δίσκο:
Όταν ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο γονιμοποιούνται για να δημιουργήσουν το έμβρυο, του κληρονομούν μαζί με τα φυσικά χαρακτηριστικά και τις κυτταρικές μνήμες των γονιών του. Κι όχι μόνο τις δικές τους αλλά και αυτές που έχουν κληρονομήσει οι ίδιοι απ’ τις δικές τους οικογένειες. Συχνά σ’ ένα πεντάχρονο παιδάκι αναγνωρίζουμε όχι μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά και στοιχεία του χαρακτήρα από έναν παππού, μια γιαγιά ή έναν θείο.
Μέχρι περίπου την ηλικία των έξι ετών, ο εγκέφαλος λειτουργεί στην κατάσταση όπου εκπέμπει κύματα Δέλτα- Θήτα. Αυτό σημαίνει πως όλες οι εμπειρίες μας καταγράφονται απευθείας στον “σκληρό μας δίσκο”, χωρίς να φιλτραριστούν πριν από τη λογική και την κριτική σκέψη που αναπτύσσουμε αργότερα.
Για παράδειγμα, όταν ένα μωρό ξυπνάει βρεγμένο μέσα στη νύχτα, το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κλάψει δυνατά μέχρι ν’ απαλλαγεί από αυτή την άβολη κατάσταση. Όταν, όμως, κάθε φορά αντιμετωπίζει μια νευριασμένη μητέρα που μπορεί ακόμα και να μην του φέρεται καλά, τότε αυτόματα συνδέει αυτά τα δύο γεγονότα. Το μωρό δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο κουρασμένη ή καταπιεσμένη μπορεί να νιώθει η μητέρα του. Το μόνο που καταλαβαίνει είναι πως κάθε φορά που αισθάνεται δυσάρεστα, αντιμετωπίζει ταυτόχρονα και το θυμό της μητέρας. Αυτή η σύγχιση που νιώθει αποθηκεύεται στις προ-λογικές αναμνήσεις και μπορεί να ενεργοποιείται ανεξήγητα κάθε φορά που αναζητά την φροντίδα είτε από τη μητέρα του είτε από κάποιον άλλον.
Σ’ αυτές μπορεί να περιλαμβάνονται όχι μόνο πολύ σοβαρά γεγονότα όπως η κακοποίηση αλλά και πολύ πιο ήπια όπως η αδιαφορία ή η απαξίωση των ικανοτήτων του παιδιού. Όταν μια τραυματική εμπειρία ενεργοποιείται, η λογική σκέψη παραγκωνίζεται και αναλαμβάνει το υποσυνείδητο δημιουργώντας άγχος στο σώμα προκειμένου να δράσει και να προστατευτεί.
Αυτές όλες οι αναμνήσεις κτίζουν ένα σύστημα πεποιθήσεων που λειτουργεί σαν προστατευτικό πρόγραμμα. Δηλαδή, το μυαλό χρησιμοποιεί αυτές τις αναμνήσεις σα μηχανισμό άμυνας για να προστατέψει το μωρό ώστε να επιβιώσει και να καταφέρει να γίνει ενήλικας. Κάθε φορά που μια απ’ αυτές τις αναμνήσεις ενεργοποιείται από τις τωρινές συνθήκες, ο μηχανισμός άμυνας προκαλεί άγχος στο σώμα προκειμένου να το θέσει σε θέση μάχης και να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να επιζήσει.
Η σύγχυση προκύπτει επειδή αυτή η αίσθηση του επείγοντος που νιώθουμε πολλές φορές δε συμβαδίζει με τις τρέχουσες συνθήκες που βιώνουμε. Όταν συμβαίνει αυτό, για να μην τρελαθούμε προσπαθούμε να το εκλογικεύσουμε βρίσκοντας τεχνητές αιτίες, πολλές φορές, στη ζωή μας που να ταιριάζουν αυτό που βιώνουμε με αυτό που νιώθουμε. Έτσι, χειροτερεύουν τα πράγματα γιατί δημιουργούμε ένα πρόβλημα εκεί που πριν δεν υπήρχε.
Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα στη ζωή μας είτε είναι υγείας, σχέσεων ή επαγγελματικό, αυτό που πρέπει ν’ αναρωτηθούμε είναι ποιο είναι το πραγματικό θέμα που βρίσκεται στην καρδιά μας, δηλαδή στο υποσυνείδητο. Η κύρια δουλειά της καρδιάς είναι να μας προστατεύει από τις επώδυνες καταστάσεις και για την καρδιά τα πάντα συμβαίνουν στο παρόν.
Στη σύγκρουση μυαλού (συνειδητού) και καρδιάς (υποσυνείδητου), η καρδιά κερδίζει πάντα. Όπως το διατυπώνει ο καθηγητής του Stanford, William Tiller από τους πιο καταξιωμένους φυσικούς στο χώρο της κβαντικής, “υπάρχει μια υποσυνείδητη πρόθεση για όλα τα θέματα της ζωής και όταν η υποσυνείδητη πρόθεση συγκρούεται με τη συνειδητή, το υποσυνείδητο κυριαρχεί πάντα”.
Τις τελευταίες δεκαετίες στον τομέα της αυτοβελτίωσης, πολλοί “γκουρού” υποστηρίζουν πως με τις σωστές θετικές επιβεβαιώσεις μπορούμε ν’ αλλάξουμε τις καταστροφικές και λανθασμένες πεποιθήσεις μας και να προσελκύσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η μέθοδος σχεδόν ποτέ δε λειτουργεί. Η δύναμη της θέλησης και του συνειδητού μπορεί να καλύψει για λίγο αλλά δεν μπορεί να τροποποιήσει τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις.
Το Πανεπιστήμιο του Waterloo στον Καναδά το 2009 έκανε για πρώτη φορά μια έρευνα πάνω στις θετικές επιβεβαιώσεις. Χρησιμοποίησε το καθιερωμένο διαγνωστικό τεστ για τη μέτρηση του άγχους στο αυτόνομο νευρικό σύστημα το Heart Rate Variability κατά τη διάρκεια αυτών των επιβεβαιώσεων για να ανακαλύψει πως το άγχος του σώματος αυξήθηκε πιο πολύ γιατί το υποσυνείδητο ήξερε πως αυτές οι δηλώσεις μπορεί να ήταν θετικές αλλά ήταν ψεύτικες.
Πάντα φερόμαστε με τον τρόπο που πιστεύουμε. Αυτό που είμαστε πραγματικά, αυτό που πιστεύουμε και οι προτεραιότητες που θέτουμε στη ζωή μας καθορίζονται από αυτά που βρίσκονται στην καρδιά μας (το υποσυνείδητο). Και το μόνο που προσπαθεί η καρδιά είναι να μας προστατέψει από τον πόνο. Έτσι, αν το σύστημα πεποιθήσεων που νομίζουμε ότι έχουμε δεν μας πηγαίνει εκεί που θέλουμε, αν σαμποτάρουμε τον εαυτό μας για ανεξήγητους λόγους, αν φαινόμαστε συνεχώς “άτυχοι”, αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα υγείας, σχέσεων, επαγγελματικά κ.λ.π., αν εν ολίγοις καταλήγουμε να ζούμε μια ζωή που δε μας αρέσει, είναι γιατί το αυτοματοποιημένο anti-virus πρόγραμμα που έχουμε ενσωματωμένο ενεργοποιείται και αντιδρά σ’ έναν παλιό πόνο που νιώσαμε όταν η αρχική ανάμνηση δημιουργήθηκε.
Ο μόνος τρόπος θεραπείας είναι η θεραπεία αυτών των λανθασμένων και καταστρεπτικών αναμνήσεων που μας κατευθύνουν στο να πιστεύουμε κάτι που δεν είναι αληθινό πια.
Γιάννα Ντουδεσκέα
Σημείωση: Όλα τα στοιχεία και οι πληροφορίες του άρθρου προέρχονται από το βιβλίο των Alex Loyd, Ben Johnson: The Healing Codes.
