Πριν γεννηθείς, είχε ήδη καθοριστεί το επώνυμό σου. Με τη γέννησή σου καθορίστηκε η ιθαγένεια και η υπηκοότητά σου. Λίγους μήνες μετά, απόκτησες το όνομά σου και το θρήσκευμα που θα σε στιγμάτιζε για όλη σου τη ζωή.
Αργότερα σε έστειλαν στο νηπιαγωγείο, οπότε και έμαθες να ξυπνάς στις 7:30 και να σωπαίνεις μέσα στην τάξη. Μετά, στο δημοτικό και αργότερα στο γυμνάσιο και το λύκειο, σου έμαθαν να παπαγαλίζεις την επίσημη εκδοχή του κράτους γύρω από την ιστορία και το επίσημο δόγμα της εκκλησίας σχετικά με τη θεολογία.
Για χρόνια πηδούσες τα κάγκελα του σχολείου τα απογεύματα, για να παίξεις μπάλα με τους φίλους σου. Η κλειδωμένη εξώπορτα ήταν για να σε προστατέψουν, από εσένα. Στα 16 σου έπρεπε να αποφασίσεις τι θα κάνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Γι’ αυτό έπρεπε πρώτα να στερηθείς το χρόνο σου, το παιχνίδι και τους φίλους σου.
Για τουλάχιστον ένα χρόνο σχολούσες από το σχολείο για να πας μετά από λίγο στο φροντιστήριο. Μετά σου ανακοινώθηκε πως πέρασες σε μία σχολή, όπου θα μάθαινες να παπαγαλίζεις και κάτι άλλο… με έναν άλλο τρόπο.
Μετά στον στρατό, για περίπου ένα χρόνο, έπρεπε να καθαρίζεις τουαλέτες, να φυλάς σκοπιά και να υπακούς οποιαδήποτε διαταγή. Ευτυχώς, όμως, έμαθες να πολεμάς τον εχθρό που σε δίδαξαν στο σχολείο.
Αργότερα γνώρισες τον άνθρωπο με τον οποίο θα έκανες κι εσύ με τη σειρά σου οικογένεια. Έτσι, όταν έγινες κι εσύ γονέας, έδωσες στο παιδί σου το όνομα και το θρήσκευμα που είθισται. Έγραψες το παιδί σου στο σχολείο όπου θα μάθαινε τα ίδια πράγματα μ’ εσένα. Τα χρόνια πέρασαν και εσύ δεν πραγματοποίησες ποτέ το παιδικό σου όνειρο, παρά μόνο αναλώθηκες σε ό,τι σου απέφερε χρήματα για να ζήσεις την οικογένειά σου.
Κάποια στιγμή γύρισες πίσω και συνειδητοποίησες πως δεν έκανες ούτε ένα από τα μεγάλα ταξίδια που ονειρευόσουν και πως ο πρώτος σου έρωτας έχει γεράσει στο πλάι κάποιου άλλου. Και εσύ, το μόνο που έμεινε να θυμάσαι είναι οι λίγες στιγμές ελευθερίας.
Γιατί τελικά, σ’ αυτόν τον κόσμο, ελεύθεροι είμαστε μόνο όταν ερωτευόμαστε, όταν αντιστεκόμαστε και όταν πεθαίνουμε. Και για εσένα το μόνο που έμεινε πια είναι να πεθάνεις. Γιατί τη ζωή σου τη σπατάλησες σε άσκοπους κανόνες που σου επιβλήθηκαν.
Και τους έμαθες τόσο καλά, που ακόμη και τώρα, σου φαίνεται αδιανόητο να ζήσεις χωρίς αυτούς.
Και είναι πράγματι τόσο δύσκολο να παραδεχτείς πως έζησες μια ζωή!
Από έναν αγαπημένο μου φίλο, τον Παναγιώτη Ορφανό.
Υ.γ. Μοιράσου τις σκέψεις σου μαζί μου… Είναι πολύ σημαντικό για μένα! Προσωπικά κάθε φορά που διαβάζω αυτό το άρθρο, συγκινούμαι.
