Δικό μου – δικό μου – δικό μου…
Το παιδί μου, το αυτοκίνητο μου, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, ο υπολογιστής μου, το κινητό μου, τα ρούχα μου, τα παιχνίδια μου…
Ο άνθρωπος μου, η γυναίκα μου, η σχέση μου, το σπίτι μου…
Όλα καταλήγουν σε ένα ΜΟΥ.
Σε ένα “μου”, το οποίο αυτομάτως κάνει κάποιος / κάτι κτήμα του.
Από την στιγμή που οτιδήποτε “κλείνει” με αυτό το “μου”, ξαφνικά τα κάνει όλα… δικά μας.
Ξαφνικά όλα γύρω μας γυρνάνε γύρω από μένα. Όλα γίνονται κτήμα μου, ή όλα είναι δικό μου δημιούργημα. Ένα μεγάλο ΕΓΩ αρχίζει να αναπτύσσεται και εκεί είναι που ξεκινάει το πρόβλημα.
Είναι απλό! Αν το σκεφτείς καλά σε αυτή την ζωή, ήρθαμε με τίποτα και θα φύγουμε με τίποτα. Ήρθαμε χωρίς κανένα εφόδιο, υλικό ή πνευματικό, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο.
Οπότε, όλα αυτά τα “μου” και “εγώ”, όλα αυτά τα δημιουργήματα, θα τα αφήσουμε κάποια στιγμή πίσω μας, για να τα χαρούν κάποιοι άλλοι ή μπορεί και κανένας.
Αλλά το σίγουρο είναι, ότι το μόνο που θα πάρουμε μαζί μας, στην ουσία ΕΝΑ πράγμα.
Πριν μιλήσω όμως για αυτό το ένα, που θα πάρουμε μαζί μας, πες μου πραγματικά:
Φοβόμαστε μην μας κλέψουν. Μην κλέψουν το σπίτι μας, την ατζέντα μας, μην πάθει κάτι το αυτοκίνητο μας. Ακόμη, μην χαθεί η σειρά μας στην ουρά μιας τράπεζας που τόση ώρα περιμένουμε…
Πόσες είναι οι φορές, που προσέχουμε πιο πολύ τα δικά μας πράγματα από των άλλων; Συνήθως τις περισσότερες. Και εντάξει, καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι λένε ότι όταν παίρνουν το αυτοκίνητο ενός φίλου τους, νιώθουν μεγαλύτερη ανασφάλεια γιατί δεν είναι δικό τους, κάτι το οποίο καταλαβαίνω και είναι τελείως φυσιολογικό.
Αλλά αν παρατηρήσεις στο πως είμαι με το ΔΙΚΟ ΜΟΥ, σε αυτό δηλαδή που έχω μεγάλη συναισθηματική σύνδεση, θα διαπιστώσεις ότι πολλές φορές φτάνει τα όρια της υπερβολής.
Πρόσεξε τώρα ποιο είναι το πρόβλημα. Πριν μερικές εβδομάδες μίλησα για την επίγνωση και την διάκριση. Όταν, λοιπόν, μπορώ να συνειδητοποιήσω, ότι τίποτα δεν είναι δικό μου και όλα στη ζωή μου έρχονται και φεύγουν για έναν συγκεκριμένο σκοπό, τότε σίγουρα θα μπορώ να αισθάνομαι καλύτερα με μένα και με τους γύρω μου.
Γιατί οτιδήποτε έρχεται στην ζωή μου, έρχεται να με διδάξει, να με εμπνεύσει και να με εξελίξει. Και αυτά είναι και τα μόνα που θα πάρω μαζί μου… Την γνώση και την εξέλιξη!
Το μόνο που θα έχω μαζί μου σε όλο τον χώρο-χρόνο, σε όλο αυτό το ταξίδι της ζωής, είναι η πληροφορία της γνώσης σε ένα επίπεδο, που πολλές φορές δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε με τα φυσικά όργανα, τα οποία μας έχουν δοθεί για να μπορούμε να λειτουργούμε στην καθημερινότητα, και να απολαμβάνουμε το δώρο της ζωής με τον τρόπο που το απολαμβάνουμε.
Έτσι λοιπόν πώς θα άλλαζε η ζωή σου αν το “δικό σου”, ήταν απλά κάτι μέσα από το οποίο έμαθες, απέκτησες μία εμπειρία, εμπνεύστηκες και απλά προχωρούσες μπροστά; Που θέλω να καταλήξω; Γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ενδόμυχα μέσα τους τον φόβο της απώλειας, ειδικά των ανθρώπων που αγαπούν. Είναι σκληρό και εννοείται ενδεχομένως δεν θα γίνει ποτέ όμορφο. Ειδικά για την Ελληνική κουλτούρα όπως και για πολλές άλλες ακόμα.
Το λέω αυτό, γιατί υπάρχουν κάποιες κουλτούρες που θεωρούν πώς όταν ένας άνθρωπος φεύγει από την ζωή, αυτό είναι κάτι καλό! Τόσο καλό που το γιορτάζουν κιόλας. Ίσως λοιπόν στην δική μας κουλτούρα ένα τέτοιο γεγονός να είναι πάντα κάτι κακό. Αλλά αν το σκεφτείς, αυτό που το κάνει κακό και πολλές φορές δύσκολα διαχειρίσιμο, είναι η έννοια αυτής της κτητικότητας. Του “δικού μου”. Γιατί δεν αποκτούμε την επίγνωση ότι δεν ζούμε αυτόν τον άνθρωπο, δεν ευχαριστιόμαστε αυτόν τον άνθρωπο, δεν μαθαίνουμε από αυτόν, δεν προσφέρουμε σε αυτόν, σε όλη την διάρκεια της ζωής του και με όλους τους τρόπους.
Έτσι λοιπόν να θυμάσαι ότι τίποτα δεν είναι δικό σου. Ακόμα και η ζωή… Ήρθες και θα φύγεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να συσχετιζόμαστε με πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους, να παίρνουμε την εμπειρία στο μέγιστο δυνατό, να προσφέρουμε όσο περισσότερο γίνεται και να εξελίσσουμε την ψυχή μας. Γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό μένει. Και όσο πιο πολύ εξελισσόμαστε, τόσο πιο πολύ μπορούμε να προσφέρουμε.
Αλλάζει όλη η συνειδητότητα, και η δική μας αλλά και των γύρω μας.
Και γιατί όχι, σιγά σιγά όλης της ανθρωπότητας…
Είσαι υπέροχος! Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!
Συμπληρωματικά άρθρα:
Κάνε την κάθε σου μέρα μια νέα αρχή για μια υπέροχη ζωή
Τι γίνεται όταν η σκληρή δουλειά δεν φέρνει τα αποτελέσματα που θέλεις;
Επίγνωση – Ποια είναι η δύναμη της και πώς καθορίζει τη ζωή σου
10 χρήσιμες συνήθειες που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα σου
Πως να αντιμετωπίσεις και να ξεπεράσεις τον φόβο της αποτυχίας
