Πάνε πάρα πολλά χρόνια στη ζωή μου, που ένιωθα δυστυχισμένος. Ένιωθα φοβισμένος. Είχα ότι μπορείς να φανταστείς στη ζωή μου, αλλά δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ τίποτα. Όλα μου έφταιγαν. Για όλα γκρίνιαζα. Για όλα παραπονιόμουν. Όλοι ήταν λάθος. Όμως τα χρόνια πέρασαν, και αυτό που μέτραγα στην καθημερινότητα μου στο τέλος της ημέρας ήταν μοναξιά.
Μια μοναξιά που δεν περιγράφεται με λόγια. Και όσο πιο πολύ φοβόμουν να μείνω μόνος, όσο πιο πολύ φοβόμουν να κάνω πράγματα, τόσο πιο πολύ τα συναντούσα μπροστά μου. Και έλεγα “Γιατί; Γιατί Θεέ μου;” Προσπαθούσα όσο δεν φαντάζεσαι. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάντα μηδέν.
Γιατί υπάρχει μια πολύ ωραία λέξη, και η Ελληνική γλώσσα μπορεί να το περιγράψει εξαιρετικά. Η λέξη αυτή λέγεται αφθονία. Αυτή την λέξη οι άνθρωποι, την έχουμε συνδέσει λάθος στο μυαλό μας. Την έχουμε συνδέσει με τα χρήματα. Αλλά αφθονία δεν είναι χρήματα. Αφθονία είναι συναισθηματικός πλούτος. Οι σχέσεις που έχουμε με τους άλλους ανθρώπους. Το πως δημιουργούμε την καθημερινότητα μας. Το πως την απολαμβάνουμε. Το πόσο διαθέσιμοι είμαστε να απολαύσουμε το δέντρο, το φυτό, το γρασίδι, τον ουρανό, το έδαφος, τα πάντα. Γιατί αυτό είναι αφθονία.
Κι όταν υπάρχουν αυτά, τότε να ξέρεις ότι τα χρήματα απλά έρχονται γιατί είναι το αποτέλεσμα. Δεν είναι τίποτα άλλο τα χρήματα. Όλα είναι ενέργεια η οποία ανακυκλώνεται. Όμως η αφθονία για να έρθει χρειάζεται ένα πράγμα: Αυτό που δεν έκανα. Είναι να μην έχουμε φθόνο μέσα μας. Είναι να έχουμε τη δύναμη να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας, για τα λάθη που κάνουμε ή τους άλλους ανθρώπους για αυτό που έκαναν μια δεδομένη στιγμή, και ενδεχομένως μπορεί να μας πλήγωσε. Κάτι που έκαναν και ενδεχομένως εμείς δεν αντέξαμε. Δεν φταίνε αυτοί οι άνθρωποι απαραίτητα. Γιατί όλοι οι άνθρωποι κάνουμε αυτό που μπορούμε να αντιληφθούμε.
Είναι σαν να ζητήσεις, από έναν άνθρωπο ο οποίος έχει χτυπήσει το πόδι του να τρέξει. Μπορεί να το κάνει; Όχι βέβαια. Άρα πως ζητάμε από ανθρώπους, που συναισθηματικά κάποιες φορές, δεν μπορούν την δεδομένη στιγμή, να κάνουν πράγματα; Κι εκεί έρχεται η επίγνωση. Γιατί όταν δεν έχω επίγνωση ότι τα συναισθήματα, ο συναισθηματικός κόσμος, το συναισθηματικό σώμα, είναι ακριβώς όπως είναι το φυσικό σώμα – γιατί όταν το φυσικό σώμα δυσλειτουργεί δεν μπορεί να έχει την μέγιστη απόδοση – για ποιον λόγο να κατηγορήσω έναν άλλον άνθρωπο;
Θα συμβεί μια δεδομένη στιγμή, αν ξεπεράσω τα όρια μου να αντιδράσω με κάποιον τρόπο. Τι χρειάζεται να κάνω όμως; Χρειάζεται πολύ γρήγορα να το καλύψω. Να γυρίσω πίσω, να ευθυγραμμιστώ, να μπω στο κέντρο μου και να συνεχίσω.
Για ποιον λόγο σου τα λέω όλα αυτά; Πριν από λίγο καιρό πήρα την απόφαση και ήρθα στο Λονδίνο. Ήρθα στο Λονδίνο να μείνω μόνιμα. Για ποιο λόγο; Γιατί ήθελα να κάνω challenge στον εαυτό μου. Ήθελα να βάλω τον εαυτό μου μπροστά σε μία άλλη πρόκληση. Σε ένα επόμενο βήμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν προκαλούν τον εαυτό τους. Δεν εξελίσσουν τον εαυτό τους. Μένουν στα ίδια και στα ίδια και στα ίδια.
Και καταλαβαίνω για ποιον λόγο γίνεται. Το έκανα κι εγώ. Όμως αυτή την στιγμή, θέλω να εκφράσω, σε σένα κάτι μαγικό που συνέβη μέσα μου. Αυτό που έκανα τώρα, θα μπορούσα να το έχω κάνει πολλά χρόνια πριν. Αλλά τότε δεν το έκανα. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν πίστευα στον εαυτό μου. Δεν πίστευα ότι μπορώ να το κάνω. Δεν πίστευα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Και πήγαινα σε σεμινάρια, εφάρμοζα γνώσεις, έκανα διάφορες στρατηγικές, βιβλία… Αλλά πάντα μέσα μου κάτι έλειπε. Και τι συνειδητοποίησα; Πως ότι μαθαίνουμε είναι μια γνώση η οποία υπάρχει μέσα μας. Είναι μια γνώση η οποία ζει σε αναμμένα κάρβουνα. Και ξέρεις τι περιμένει; Περιμένει την δράση. Περιμένει το βήμα για να αναπτερωθεί, για να βγει έξω και να φέρει τα αποτελέσματα που θέλεις και αξίζεις στη ζωή σου.
Ζω μαγικά πράγματα. Ζω μαγικά πράγματα που δεν μπορούσα να τα διανοηθώ, προτού αποφασίσω να κάνω αυτό το βήμα. Γιατί πάντα οι άνθρωποι έχουμε λόγους για να μην κάνουμε πράγματα. Να μην γίνει εκείνο, να μην γίνει το άλλο, πώς θα γίνει; Όλα πρέπει να τα ξέρουμε από πριν.
Όμως κλείνοντας θέλω να θυμάσαι ένα πράγμα. Ότι κάθε φορά για να ταξιδέψεις, όπου και εάν θέλεις να πας, χρειάζεται να βλέπεις μόνο τα επόμενα 100 μέτρα. Τίποτα άλλο. Σε όλο το άλλο απλά χρειάζεται να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Για παράδειγμα, αν παρατηρήσεις, τα πουλιά κάθονται σε ένα κλαδί και κελαηδούν. Σε ένα λεπτό κλαδί. Και ανά πάσα στιγμή αυτό το κλαδί μπορεί να σπάσει. Όμως απολαμβάνουν την στιγμή. Και κελαηδούν. Γιατί ξέρουν πως ακόμα κι αν σπάσει το κλαδί, έχουν την δυνατότητα να πετάξουν.
Έτσι λοιπόν, συνέχισε να δουλεύεις με τον εαυτό σου και εφάρμοζε ότι μαθαίνεις. Γιατί; Γιατί τότε η γνώση θα σε γεμίσει με δύναμη, ασφάλεια, έμπνευση και ότι θέλεις στη ζωή σου θα μπορείς να το κάνεις πραγματικότητα.
Είσαι μοναδικός! Είσαι υπέροχος! Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου. Είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις, το οποίο το προσφέρεις εδώ πέρα, γι’ αυτό κάνω το καλύτερο που μπορώ για να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα. Γιατί για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή, από την στιγμή που διαβάζω ένα email ή με παίρνουν τηλέφωνο οι άνθρωποι ή έρχονται σε ένα σεμινάριο και τους βλέπω και μου λένε:
- “Μάνο άλλαξα τη ζωή μου”
- “Τα οικονομικά μου έχουν 500% ανάπτυξη”
- “Έφτιαξα τη σχέση με την γυναίκα μου”
- “Έφτιαξα την σχέση με τον άντρα μου”
- “Πλέον ζω με πάθος”
- “Πλέον είμαι ευτυχισμένος. Απολαμβάνω την στιγμή και μπορώ όλη αυτή την μαγεία να την εισπνέω, να την απολαμβάνω και τελικά να συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό που ζούμε είναι ένα δώρο”
Είσαι υπέροχος!
Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!
