Όποιος κι αν είσαι και οτιδήποτε νομίζεις ότι μπορείς ή δεν μπορείς να κάνεις, η εικόνα που έχεις για τα προσωπικά σου όρια πιθανώς να είναι λάθος.
Τι εννοούμε με τον όρο «όρια»;
Όταν λέμε «όρια», εννοούμε τη γραμμή όπου απλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να διασχίσουμε. Είτε πρόκειται για τη σωματική, ψυχική, συναισθηματική ή οποιαδήποτε άλλη κατηγορία ορίων.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν χρειάζεται καν να «πλησιάσουμε» τα όρια μας. Ξέρουμε ότι είναι εκεί έξω, και απλά τα αποφεύγουμε.
Αν λάβουμε υπόψη τα όρια του προσωπικού μας κόσμου, λέμε στους εαυτούς μας, «εγώ δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ.», ή «Αυτό δεν είναι για μένα», ή όταν σκεφτόμαστε κάτι έξω από τα όριά μας, απλά λέμε «Δεν υπάρχει τρόπος!»
«Έχεις ποτέ την αίσθηση ότι προσπαθείς να οδηγήσεις με τραβηγμένο χειρόφρενο; Έχεις νιώσει ποτέ να σε τραβάει κάτι πίσω που όμως θα μπορούσε να είναι διασκεδαστικό αν τελικά το έκανες;»
Αυτά τα συναισθήματα είναι που σε κρατούν από το να δοκιμάσεις τα όριά σου. Και είναι τόσο καλά ριζωμένα που τα δεχόμαστε σαν να είναι πραγματικά. Σαν δεδομένα στοιχεία της προσωπικότητας μας.
Σκέψου ότι τα προσωπικά σου όρια μπορεί να είναι πιο ευέλικτα από ό, τι νομίζεις. Κατ’ αρχάς, το πιο πιθανό είναι να μην έχουν καθοριστεί από σένα και επιπλέων να μην υφίστανται.
Αναλογίσου τώρα ότι όπου υπάρχει όριο είναι, είναι δέσμευση και αν τυχών μετακινούταν λίγο, θα είχες περισσότερο «χώρο» για να ζήσεις τη ζωή σου.
Το ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα όρια είναι ότι τα περισσότερα από αυτά δεν είναι προφανή. Είναι σαν τα όρια μεταξύ της γης και της θάλασσας. Υπάρχει μια μεγάλη περιοχή ανάμεσα τους που ονομάζεται η παραλία, η οποία είναι υγρή ή και ξηρή μερικές φορές, ανάλογα με τις παλίρροιες.
Η αντίληψη μας για τα όρια μας είναι σαν αυτή την ακτή. Τα όρια είναι στο μυαλό μας, είναι εντελώς υποκειμενικά και μπορούμε να τα αλλάξουμε αν θέλουμε.
Τα περισσότερα από τα προσωπικά σου όρια αποτελούν μέρος της εμπειρίας σου για τόσο πολύ καιρό που πλέον δεν τα αμφισβητείς. Εσύ απλά νομίζεις ότι είναι πραγματικά αλλά ως επί το πλείστον δεν είναι.
Έχεις δει ποτέ ελέφαντες στο τσίρκο δεμένους από το ένα πόδι; Είναι συνήθως ένα μικρό κομμάτι σχοινί δεμένο σε μια θέση από το οποίο ο ελέφαντας θα μπορούσε εύκολα απλά να ξεφύγει ή να το σπάσει. Αλλά οι ελέφαντες δεν θέλουν.
Όταν ένας ελέφαντας είναι μωρό, τον δένουν από το ένα πόδι με ένα τεράστιο σχοινί ή αλυσίδα, σε ένα μεγάλο δοκάρι. Μετά από λίγο, ο ελέφαντας εγκαταλείπει που προσπαθεί να ξεφύγει. Στη συνέχεια, οι εκπαιδευτές χρησιμοποιούν όλο και μικρότερο σχοινί, και όλο και πιο μικρά δοκάρια.
Αυτό που μαθαίνουν τα μωρά ελεφαντάκια είναι ότι όταν δεθούν σε μια θέση δεν μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό. Έτσι ως ενήλικες οι ελέφαντες ζουν μέσα στα όρια που έμαθαν όσο ήταν μωρά.
Ομοίως, για εμάς, τα όρια που είχαν τεθεί όταν ήμασταν μικρά είναι τα ίδια όρια που είμαστε δεμένοι ως ενήλικες. Θα μπορούσαμε να σπάσουμε εάν επιλέγαμε, αλλά οι περισσότεροι από εμάς, τις περισσότερες φορές, απλά έχουμε αποδεχθεί κάτι τέτοιο ως αδύνατον.
Σκέψου έναν τομέα της ζωής σου. Ας υποθέσουμε ότι θα μπορούσες να αλλάξεις ένα μόνο όριο – σωματικό, πνευματικό, κοινωνικό, συναισθηματικό, ένα όριο του φόβου κτλ.
Ρώτησε λοιπόν τον εαυτό σου…
Ζήσε με πάθος!
Να σου θυμίσω πως θα χαρώ να μοιραστείς μαζί μου τις σκέψεις σου από κάτω στα σχόλια.
