Σκέψου κάτι: Στα παιδιά ακούς από μωρά σχεδόν αυτή την λέξη. Μεγαλώνοντας τα παιδιά αρχίζουν να απαιτούν περισσότερη ελευθερία. Χρειάζονται περισσότερη ελευθερία. Οι γονείς δεν μπορούν να ελέγξουν την κάθε τους κίνηση. Όμως θέλουν να τα προστατέψουν.

Συνεχίζουν λοιπόν να τους λένε “Πρόσεχε”.. έτσι αόριστα. Για ποιον κίνδυνο; Για οποιονδήποτε κίνδυνο. Έχει γίνει ποια συνήθεια στον γονέα να το λέει.. συνέχεια και για τα πάντα.

Ας δούμε όμως κάτι.. Πώς εκλαμβάνει ένα παιδί το ασαφές και αόριστο “Πρόσεχε”. Ένα “πρόσεχε” που ακολουθεί κάθε κατάσταση της ζωής του και κάθε ενέργεια και δράση του;

Αν δεν συνοδέψεις την προτροπή να προσέχει το παιδί, με συγκεκριμένες λεπτομέρειες ή οδηγίες, το παιδί δεν θα γνωρίζει τι πρέπει να προσέχει. Χρειάζεται να του δοθεί μια εξήγηση για το τι πρέπει να προσέξει και γιατί. Τι θα συμβεί αν δεν κάνει τα βήματα του με προσοχή;

Στην περίπτωση που δεν δώσεις κάποιες κατευθύνσεις, το παιδί θα μεγαλώσει φοβισμένο νιώθοντας πάντα μια απειλή πάνω από το κεφάλι του. Το παιδί θα σταματήσει να νιώθει ασφάλεια. Θα φοβάται να συμμετάσχει σε δραστηριότητες με άλλα παιδιά για την επικείμενη πιθανότητα να χτυπήσει. Μελλοντικά θα φοβάται να βγει από την ζώνη άνεσης του. Όλα θα είναι τρομακτικά εκεί έξω. Δεν θα είναι παίκτης στη ζωή. Θα είναι απλός θεατής. Μπορεί να χάσει ευκαιρίες επιτυχίας. Μπορεί να πάψει να έχει φιλοδοξίες και όνειρα, και να υποφέρει μέσα σε όλα όσα φοβάται.

Τι μπορείς να κάνεις όμως, ώστε να κρατήσεις την ισορροπία ανάμεσα στην προσοχή απέναντι στους κινδύνους ενός παιδιού και στην ελευθερία, να τολμήσει πράγματα και να εξελιχθεί μέσα από αυτά;